Taka jest w dużym stopniu obecna sytuacja społeczna w tym kraju i rzeczywiście była taka sama w społeczeństwie żydowskim, w którym żył sam Pan. W swoim nauczaniu wyjaśnia, że rozluźnienie Prawa Mojżeszowego dotyczącego rozwodu było ustępstwem na rzecz „zatwardziałości waszych serc” i że „od początku” tak nie było. Innymi słowy, zostaliśmy stworzeni doskonali i zdolni do życia w małżeństwie bez stresu i napięcia, ale coś „poszło nie tak”. Rozumiemy, że małżeństwo i rozwód kościelny również zostało dotknięte zjawiskiem, które nazywamy „grzechem pierworodnym” i że potrzebna jest łaska chrztu, aby przystąpić do dzieła małżeństwa chrześcijańskiego. Co więcej, aby to dzieło się powiodło, potrzebny jest nie tylko ten oryginalny wkład, ale także ciągłe odwoływanie się do źródeł łaski, czyli Mszy św. i regularnej modlitwy. Kościół katolicki daje rozwód kościelny przyjmuje główne założenie, twierdząc, że wszystkie małżeństwa między osobami ochrzczonymi są małżeństwami „sakramentalnymi”, tj. opartymi na łasce. Jednakże dla niektórych osób chrzest będzie początkiem kształcenia w wierze przez całe życie, połączonego z regularnym uczęszczaniem do kościoła, ale dla innych może to być „jednorazowa” wizyta w kościele, która dla tej osoby nie będzie miała żadnego znaczenia, ponieważ dorosły.
Kościół jednak wychodzi z założenia, że każdy, kto został ochrzczony, zamierza zawrzeć małżeństwo w taki sposób, w jaki Kościół rozumie małżeństwo. Kodeks Prawa Kanonicznego stwierdza w początkowym kanonie dotyczącym małżeństwa, że: „To przymierze między osobami ochrzczonymi zostało podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu”. (ok. 1055) Można więc zauważyć, że małżeństwo istnieje początkowo na poziomie naturalnym, a następnie pomiędzy ochrzczonymi jednocześnie na poziomie nadprzyrodzonym. Moglibyśmy również nazwać te dwa poziomy cywilnym i religijnym, co umożliwiłoby wyjaśnienie szeregu kwestii związanych z procesem unieważnienia takim jak rozwód kościelny.